Δυστυχώς, και το εννοώ το «δυστυχώς», συνεχίζουμε να ψάχνουμε τα αυτονόητα.
Θα μου πεις (και πάλι δίκιο θα ‘χεις), εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ αναμασάς τα ίδια… Τι να κάνω; Κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι.. Πόση υπομονή πια;;
Αγαπημένε μου, όταν κάποιος συνάνθρωπος καθίσει σε μια καρέκλα, λες και κάτι παθαίνει. Γνωστός φίλος ψυχίατρος, μου εξήγησε τον, ας τον πω, ψυχισμό της εξουσίας. Δεν φαντάζεσαι τι μου είπε!!! Τι για ναρκισσισμό μου ‘πε, τι για παιδικά ψυχικά τραύματα, ακόμα και για ψυχικές νόσους!!!
Τι λες; Τι φταίνε οι πολίτες και όλοι αυτοί παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη τους;
Εδώ θα τα χαλάσουμε φίλε μου. Διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως, πλαγίως… Φταίνε, φταίμε. Για τους δικούς μας λόγους ο καθένας (μερικοί λόγοι δεν υπολείπονται αυτών που χαρακτηρίζουν τους καρεκλοκένταυρους…) επιλέγει τον αρεστό του και τους πέριξ αυτού. Διότι ο «αρεστός» δεν δουλεύει μόνος του… Έχει ολόκληρη «παρέα» δίπλα του.
Απόλυτα σεβαστό και άκρως δημοκρατικό. Από εκεί και πέρα όμως, ο καθένας μας αναλαμβάνει και τα αποτελέσματα των πράξεών του.
Ναι, μιλάω γενικά. «Ειδικά», με ονοματεπώνυμα δηλαδή, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Τα κρατάω για να γράψω βιβλίο όταν… μεγαλώσω.
Γελάς ε; Εμ γι’ αυτό στο είπα. Για να γελάσεις…
Πάντως, μεταξύ μας ε; Μη σου ξεφύγει κουβέντα παραέξω. Μεταξύ μας, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με κουζουλούς.
Γιατί τους λέω κουζουλούς και όχι κάτι άλλο;
Μ’ αρέσει αυτή η λέξη. Δεν είναι η κατάλληλη, αλλά τη θεωρώ «τρυφερή» και μόνο έτσι μπορώ να τους «δω». Εάν τους χαρακτηρίσω αλλιώς, θα «χαλαστώ» πρώτα απ’ όλα εγώ και δεν το θέλω καθόλου. Δεν αξίζει άλλωστε…
Οι κουζουλοί, λοιπόν, θέλουν να πιστεύουν ότι, με κάποιες ενέργειές τους μπορούν να εκφοβίσουν συμπολίτες τους και να τους μετατρέψουν σε υποτακτικούς. Βέβαια, δεν το παραδέχονται. Αλίμονο…
Εάν τους ρωτήσεις γιατί το κάνουν, θα σου πουν ότι αισθάνονται αδικημένοι και άλλα τέτοια ανόητα. Δεν θέλουν με κανένα τρόπο να παραδεχτούν ότι σφάλουν. Άσε που το «παίζουν» δίκαιοι, ανθρωπιστές, μιλάνε για ελευθερία του λόγου, της άποψης, ενίοτε υποστηρίζουν ότι με την κριτική γίνονται καλύτεροι, κ.λ.π. κ.λ.π.
Γάντι τους πάει ο στίχος «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…».
Για να σοβαρευτούμε λίγο. Δεν με ξαφνιάζει αυτή η συμπεριφορά. Θα ήθελα να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά άλλο το «θέλω» και άλλο το «είναι».
Έχω γνωρίσει τόσους και τόσους ανθρώπους… Με έμαθαν πολλά. Πάρα πολλά. Με βοήθησαν πολύ. Τους ευγνωμονώ.
Κυρίως όμως, ευγνωμονώ εσένα αγαπημένε μου αναγνώστη. Να ‘ξερες πόσο με βοηθάς!!! Όλα αυτά τα χρόνια στέκεσαι δίπλα μου και στα «κακά» και στα «καλά» και στα «στραβά» και στα «ίσια». Μεγάλη η τιμή που μου κάνεις. Ειλικρινά, κάποιες φορές απορώ πώς με αντέχεις!!!
Ξαναγελάς ε;;; Μου αρέσεις.
Έτσι θέλω να ‘μαστε. Να περνάμε όσο γίνεται πιο «ντούκου» τις ανόητες αποφάσεις κάποιων που πιστεύουν ότι θα εκφοβίσουν…. Βαραίνουν το δικό τους «κάρμα».
Το σημαντικότερο όλων, είναι η εντιμότητα, η ακεραιότητα και ο αυτοσεβασμός που προκύπτει αν υπάρχουν τα δυο πρώτα.
Ουπς!!! Πάλι «δασκάλα» το παίζω και δεν μ’ αρέσει…. Παλιό κουσούρι βλέπεις!!!
Έλα να τελειώνουμε και σήμερα, γιατί η θάλασσα είναι «λάδι» και δεν λέει να μη ρίξουμε καμιά βουτιά….
Πάμε μπάνιο, λοιπόν, και έχουμε χρόνο να ξαναμιλήσουμε για τα ασήμαντα.
