Αλήθεια, για σκέψου πόσα ακούσαμε, πόσα είπαμε, πόσα νοιώσαμε και νοιώθουμε και πόσες φορές τα έχουμε πει ο ένας στον άλλο, τα έχουμε γράψει… Μοιάζει σαν να μην πιστεύουμε αυτό που ζούμε!!!
Τις πρώτες μέρες καρφωμένοι στο «δελτίο των 6» ν’ ακούσουμε Τσιόδρα και Χαρδαλιά, να ρουφήξουμε τις πληροφορίες, τις νένες εξελίξεις… να ρίξουμε κι άλλη αγωνία στο μυαλό και στην καρδιά… να τρομάξουμε περισσότερο… να κλειστούμε πιο βαθιά…
Όσο περνά ο καιρός το αποφεύγουμε, λες κι έτσι θα ξορκίσουμε το κακό, θ’ αλλάξουμε τα δεδομένα. Λες και είναι ένα εφιαλτικό όνειρο που μόλις ανοίξουμε τα μάτια θα εξαφανιστεί!!!
Ήρθε και θα μείνει, λέει η επιστημονική κοινότητα και μας προτρέπει να συνεχίσουμε σχολαστικά να τηρούμε τους όρους προφύλαξης.
Γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά;
Προσωπικά, ο λεγόμενος «εγκλεισμός» δεν με χάλασε… Ναι, μου έλλειψε το σούρτα φέρτα, αλλά εγκλωβισμένη δεν ένοιωσα, ίσως γιατί συνέχισα τη δουλειά, ίσως γιατί οι αγαπημένοι μου είναι δίπλα μου. Ένοιωσα λίγο «περίεργα» αλλά μέχρι εκεί. Όμως, ξέρεις τι με προβληματίζει; Φαντάζομαι και πολλές χιλιάδες άλλους συνανθρώπους βέβαια. Ο απομονωτισμός.
Μη φτάσουμε στο σημείο να ζούμε σε καθεστώς καραντίνας επ’ αόριστον…
Μη φτάσουμε στο σημείο να «συναντιόμαστε» μέσω οθόνης…
Το πάω μακριά;;
Εντάξει. Σταματάω εδώ.
Σου αφιερώνω το τραγούδι που μόλις άκουσα.
Αλλά θέλω κάτι. Όπου ακούς «εγώ», βάλε το «εμείς». Όπου το «εσύ» βάλει «του κόσμου οι ηγέτες» και όπου «Αθήνα» βάλε όπια πόλη θέλεις, ακόμα και την Κω και άφησε τη φαντασία σου να τρέχει…
Το δίκιο μου
(συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου, ερμηνεύει η Γιώτα Νέγκα)
Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο
η σκούφια μου κρατά απ’ το πουθενά
κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό
Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό.
