«Ύστερα από μία χρονιά που στιγματίστηκε από πόλεμο, ενεργειακή κρίση και πολλαπλές προκλήσεις, αλλά και έπειτα από δυο χρόνια πανδημίας, η υποδοχή του νέου έτους ανά τον πλανήτη έγινε με πλήθος κόσμου στις κεντρικές πλατείες των μεγαλουπόλεων και χωρίς περιοριστικά μέτρα».
Όχι, δεν τρελάθηκα αγαπημένε μου αναγνώστη. Απλά σου υπενθυμίζω τι γραφόταν ένα χρόνο πριν… και βέβαια, να το συγκρίνουμε με το τι γράφεται σήμερα.
Μια από τα ίδια, μόνο που προστέθηκε ένας ακόμα πόλεμος…
Σιγά τα ωά θα μου πεις. Συνηθίσαμε στους πολέμους, αρκεί να μην μας επηρεάζουν. Οικονομικά εννοώ, όπως λ.χ. αυτός στην Ουκρανία… Θυμάσαι τι είχε γίνει και βέβαια, κρατάει ακόμα. Η ακρίβεια πρώτων υλών… Άλλοθι ξεάλλοθι, εμείς την πληρώνουμε. Για τους νεκρούς, αυτές τις «παράπλευρες απώλειες» όπως τις λένε, ούτε λόγος. Χιλιάδες και στην περίπτωση της Ουκρανίας και τώρα με το Ισραήλ.
Γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά;
Χμμμ, κάπου διάβασα και μ’ άρεσε πολύ, ότι, «ο μόνος λόγος για να θυμηθείς τα όσα έζησες τη χρονιά που έφυγε, είναι για να κάνεις τον δικό σου απολογισμό απέναντι σε εκείνα που κλήθηκες, προσκλήθηκες ή προκλήθηκες να διαχειριστείς».
Όχι, δεν θα κάνω προσωπικό απολογισμό δημόσια. Άλλωστε, ποιόν ενδιαφέρει;
Θέλω να πούμε δυο λόγια έτσι, γενικώς και αορίστως που λένε. Να μη εκτεθούμε αδελφέ…
Που λες, προβληματίζομαι τι να βάλω πρώτο στη σειρά. Έχω την αίσθηση πως, όποιον κι αν ρωτήσουμε για την χρονιά που μόλις έκλεισε τον κύκλο της, θα πάρουμε κι από μία διαφορετική απάντηση. Λογικό, λογικότατο.
Άλλοι θυμούνται τα καλά κι άλλοι τα άσχημα. Κάποιοι θα πουν ότι, απ’ όλα είχε το πανέρι. Με λίγα λόγια, ό,τι λέμε και ακούμε κάθε χρόνο.
Σαφώς υπάρχουν διαφορές από τη μια χρονιά στην άλλη. Όπως είπαμε, το 2022 είχαμε (και έχουμε…) τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ το 2023, το μακελειό στη Γάζα. Φρικτές εικόνες, πολύ βία, άδικοι θάνατοι, δολοφονίες θα τις πω, και πόσα άλλα… Έτσι, χοντρικά στα λέω, γιατί έγιναν πολλά και διάφορα, όπως «κάθε χρόνο» κατά τον ισχυρισμό πολλών.
Και εδώ είναι το τραγικό της υπόθεσης. «Κάθε χρόνο», άρα, μια από τα ίδια, άρα, αυτή είναι η κανονικότητα. Η ζωή μας «ζούγκλα». Και ρε ρωτάω αδελφέ, αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε;
Τώρα που στο λέω, γιατί άραγε χαρακτηρίζουμε «ζούγκλα» κάθε δύσκολη κατάσταση; Άδικο δεν είναι; Μια χαρά είναι η ζωή στη ζούγκλα για τους κατοίκους της ζώα και ανθρώπους. Ακολουθεί τους δικούς της «νόμους» οι οποίοι διαταράσσονται μόνο όταν πατήσει πόδι ο «πολιτισμός».
Συμφωνείς; Ωραία. Πάμε παρακάτω.
Το ζητούμενο για μένα δεν είναι το γιατί γίνονται όλα αυτά – εδώ θα σου πω πως έχει δίκιο όποιος λέει πως, πάνω κάτω κάθε χρόνο τα ίδια συμβαίνουν – αλλά ποια στάση κρατάει ο καθένας μας απέναντί τους. Απέναντι στους πολέμους, στις δολοφονίες, στην εκμετάλλευση, στην κακοποίηση, στην υποτέλεια.
Απολογισμός λοιπόν.
Για σκέψου, πώς αντέδρασες κι εάν αντέδρασες σε γεγονότα που απαιτούσαν την δική σου παρέμβαση; Πόσα «όχι» είπες σε πράγματα που σε ενοχλούσαν; Πόσα «ναι» σε καταστάσεις που ενδεχόμενα σε ξεβόλευαν αλλά ευνοούσαν άλλους;
Και τι θα βγει; με ρωτάς. Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση.
Να σου πω. Εάν δεν «χρωστάς» σε κανέναν, εάν δεν εξαρτάσαι από κανέναν (δύσκολο αλλά συμβαίνει…), εάν δεν σε ενδιαφέρει η λεγόμενη «κοινή γνώμη», τουτέστιν, το τι θα πει ο τάδε και ο δείνα, τότε κάτι θα βγει. Αυτό πιστεύω, αυτό σου λέω. Ουτοπικό όπως λένε πολλοί, αλλά τι πιο όμορφο από το να κυνηγάς την ουτοπία διότι μόνο τότε μπορείς να την κατακτήσεις, όπως λέει ο αγαπημένος Σκεύος;;
Remaining Time-0:39
Fullscreen
Mute
Οι νέες προσδοκίες, αυτά που περιμένεις, τι είναι τελικά; Όλα όσα θέλεις για να γίνει η ζωή σου καλύτερη. Το πώς θα το πετύχεις, εξαρτάται από τι εννοείς «καλύτερη».
Δεν λέω άλλα.
Σου αφιερώνω τον πρώτο στίχο από το αγαπημένο τραγούδι «το φλασάκι» που έχει τραγουδηθεί από τους επίσης πολυαγαπημένους, Σάκη Μπουλά, Διονύση Τσακνή και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα:
«Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος
Μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν».
